#06 – Afgeweken

We slapen een beetje uit na onze zwaarste dag tot nu toe (zie #04), genietend  van onze beslissing een andere weg te nemen dan die langs alle geologische highlights die dit gebied rijk is.

Die andere weg is kleiner, geen wasbord, niet goed, maar wel een stuk leuker dan de wegen van de voorgaande dagen. Mooi uitzicht over Laguna Colorado, flamingo´s die met hun roze voeten in het ijswater staan. Lamaskelet, uitzicht, geen auto´s, rust. We genieten weer, al is het nog steeds erg koud en zit de vermoeidheid van gisteren nog in onze benen en in ons hoofd.

Na een ochtend fietsen komen we bij een controlepost (en heel heel snel laat ik de flamingosnavel die we net vonden onzichtbaar in mijn voortas glijden).  Clemento wil ons in eerste instantie een boete geven omdat we een illegale weg hebben genomen, maar we weten hem er van te overtuigen dat we dat echt niet wisten. Hij zit hier alleen, controleert onze tickets voor het National Park waar we al drie dagen door heen fietsen, en vertelt over het weer. Sneeuw, kou en wind, komt er. ´Gevaarlijk voor jullie´, zegt hij. We vertellen dat we vanavond op zoek gaan naar een lift. ´Dan heb ik een beter idee:  een vriend van me komt zo langs met de auto, die heeft nog plek!´

Er volgt een leuk half uur in zijn hutje, met gesprekken over flamingo´s, musjes, radio´s en fietsen. Half in het Spaans, half in het handen-en-voetens. Ik laat mijn kijkertje zien. ´Ah, verkoop je die?´, met op zijn gezicht al  een lach en begrip voor mijn negatieve antwoord, afgeleid uit ons voorgaande gesprek.

De autotocht naar Uyuni zou zeven uur moeten duren. Toevallig zit er nog een Nederlandse in de auto, met wie we leuke gesprekken hebben (zie ondertussenindewereld.web-log.nl). We genieten er van, en ook van het landschap. En gefascineerd slaan we de sociale maar weinig efficiente benzine-uitwisselingen gade tussen onze chauffeur en die van twee andere auto´s. Er wordt overlegd, getankt, heen en weer gereden. Onze chauffeur lijkt de barmhartige Samaritaan van het hele stel: hij rijdt en tankt het meest. Maar dat laatste toch net te weinig, blijkt een half uur vóór Uyuni: we staan stil. De mensen met het meeste haast moeten overstappen, wij blijven voorlopig staan. Na een tijd krijgen we van een langsrijdende bekende nog een halve liter, overgeheveld met een slang en zuigkracht van de chauffeur. Ook op de benzine die Robert en ik in onze brander hebben, rijden we nog een paar kilomter, en uiteindelijk komen we nadat een andere bevriende chauffeur heen en weer gereden is om benzine te halen, toch nog in Uyuni aan.