Trein naar Brussel, naar Londen. Met de metro naar Heathrow. Vliegen naar São Paulo en dan naar Lima. En alles met óf een tas met twee fietsen op de rug óf twee tassen met al onze bagage in de hand. We kunnen alles nét tillen, maar makkelijk gaat het niet. Vooral in de Londense metro is het even spannend: de roltrap is erg lang en steil, onze bagage lijkt steeds zwaarder, en omdat de roltrap omhoog het niet doet (een oude man is pas op een kwart en hijgt en puft op de veel te grote treden) is er een opstopping, waar ik met de grote tassen in vast kom te zitten. Een man schreeuwt ´Walk on! As fast as you can! Or we have to evacuate!´; een onbekende redt me door een tas over te nemen. Hij kijkt half opgelucht, half medelijdend als hij een paar meter verder, weg uit de duwende struikelende mensenmassa in de veel te krappe tunnel, de zware tas weer los kan laten.
In Lima maken we de schade op. Het valt mee: een draadbreuk bij mijn fietscomputer, een kapotte brake booster. En kapotte huid op Roberts schouder en mijn schouder en onderarm, een enorme blauwe bult op mijn bovenbeen, mijn bijna herstelde rugspierblessure terug, allebei zere handen en heel veel spierpijn. Fietsen gaat ons beter af dan fietsen (en bagage) tillen.