Na een week of twee goed doorfietsen komt meestal de Ongelooflijke Onstilbare Fietshonger op. Dit betekent dat wij alweer behoorlijk geobsedeerd zijn door alles dat verteerbaar is of lijkt.
Geobsedeerden hebben de (vaak onterechte) indruk dat ook anderen geïnteresseerd zijn in het object van de obsessie. Daarom een verhaaltje over eten.
Het allerlekkerst zijn de sappen en milkshakes. Een glas sinaasappel- of grapefruitsap wordt vers geperst, de handkarren met mechanische pers staan in de steden op bijna elke hoek. Minder mobiel zijn de milkshakemevrouwen: één of twee blenders (met wat restjes van de vorige klant) staan op een tafel, je kiest voor perzik, banaan of aardbeien, dat gaat samen met melk in de blender. Suiker erbij, en we kunnen er weer even tegen.
Op de markt en bij lokale stalletjes blijk je prima borden eten te kunnen krijgen. In Uyuni was het alleen rijst met gebakken ei, of friet met gebraden kip. Hier krijgen we volle borden met rijst en aardappelen in kruidige tomatensaus voor 50 cent, of goed gekruide prutjes van mais en bonen. Als lunch brood eten doen we daarom als het even kan niet meer, het brood is sowieso erg wit (en verdacht lang houdbaar).
Tussendoor eten we vaak empanada´s: deegflapjes gevuld met gevarieerde gekruide prutjes, meestal met aardappel, groente, soms ei, en meestal wat verdwaalde vleesdraadjes. Erg lekker. 10 tot 30 cent per stuk, vullend, meestal warm.
Er wordt veel gefrituurd. Bijvoorbeeld ei of vlees in een laagje aardappelpuree. Dit is zo vet dat zelfs wij tegenwoordig een stalletje verder gaan.
De koffie is slecht. Dat is een enorme tegenvaller voor ons. Na een aantal teleurstellingen hebben we in Potosi toen maar een café gezocht waar alleen toeristen komen en zelfgebakken taart geserveerd wordt, en de koffie heel duur is (0,70 euro). Leek ons een goede kans te maken. ´Dos espresso, por favor´. Het bleek oploskoffie met meer oploskoffie en minder water.
Op poedermelk wordt gewaarschuwd dat het geen volwaardige vervanging is voor moedermelk. Robert stelt voor Nescafé te dwingen ook op hun oploskoffie een waarschuwing op te laten nemen: ´WARNING. Does NOT replace real coffee´.
Verder grijpen we onder het mom van ´cultuur leren kennen´ elke ons min of meer onbekende eetgelegenheid aan die we tegenkomen. Witte negerzoenen (gringozoenen?) met citroensmaak, ananasschijven uit het vuistje, onduidelijke gefrituurde chipsachtige dingen, gepofte bonen, zelfgetrokken kruidentheeën uit grote ketels, warme pompoensoep (geserveerd in granaatappelschillen) die helaas zoete vieze pap bleek te zijn maar die we braaf opgegeten hebben, een ons onbekende op pittige paprika lijkende groente, en zelfs aardbeien in chocola (natuurlijk kennen we dat wel, maar het leek zo onwaarschijnlijk dat we toch even moesten proeven).
We eten van alles, drinken lokaal water en zijn tot onze verbazing nog niet ziek geworden: de kou is toch ergens goed voor.
En onze broek zit nog stees wat losser dan voor vertrek, dus voorlopig gaan we nog even door met onze culinaire ontdekkingstocht.