#14 – Sucre en Bolivar

Eergisteren zijn we aangekomen in Sucre. Een halve dag eerder dan verwacht, waardoor we twee rustdagen hebben. En dat is maar goed ook: wat een ongelooflijk interssante stad.

De onafhankelijkheid van Zuid-Amerika is hier begonnen. Hier, in Sucre, hier, in ´Casa de la Libertad´, het huis van de vrijheid, tegenwoordig een museum met een in ons geval keurig Engels sprekende gids met nog keuriger achterovergekamd haar. Gelukkig blijkt hij minder stijf dan hij er uitziet, vertelt geanimeerd over de geschiedenis van Boliva.

Antonio José de Sucre vond toen hij 15 was de tijd rijp om te gaan vechten voor de onafhankelijkheid. Hij maakte bliksemcarrière in het leger, werd op zijn 26e generaal, won veldslagen, was tactisch, en diplomatiek.  En één van Simón Bolivárs beste vrienden.
Bolivár is één van de belangrijkste strijders voor de onafhankelijkheid van Zuid-Amerika. Toen hij bij de onafhankelijkheid van het huidige Bolivia in 1824/25 gevraagd werd president te worden van het land, bedankte hij voor de eer: als president van Colombia en ´toezichthouder´ van Peru had hij het al best druk. Wel accepteerde hij dat het land zijn naam zou dragen, en hielp hij enkele maanden mee met alles wat een nieuw land zoal te doen heeft.
Sucre werd de eerste officiele president, op zijn 30e. En de hoofdstad werd naar hem genoemd.

Bijzonder om hier te zijn, bijzonder om die veertig handtekeningen te zien van de ondertekenaars van de onafhankelijkheid. Bijzonder om bij de gids te merken hoe hij de geschiedenis voelt, leeft. ´Wij´, zegt hij zonder uitzondering als het gaat over Bolivia.
Ook bijzonder is om te merken dat de relatie tussen Chili en Bolivia nog steeds verre van vriendschappelijk is. Bolivia heeft Chili nooit vergeven dat Chili de toegang tot zee heeft afgenomen van Bolivia. Dit is gebeurd in gevechten bij Arica, waar we twee weken geleden waren. Nog steeds is er de hoop, de wens, de eis, dat Chili dit stuk land weer teruggeeft aan Bolivia.