Tja – opeens is er dan een soort ongeplande vakantie in de vakantie.
De slechte lucht werd mijn keel te veel, en ik heb drie dagen op de hotelkamer in Sucre doorgebracht. Robert vermaakte zich met rondjes fietsen, klimmen, fruitsalades halen voor mij, keelsnoepjes, avondeten, broodjes halen voor mij. Ik sliep, at, las Pamuk (en zat daardoor met mijn hoofd meer in Istanbul dan in Sucre), verveelde me dood, beleefde geen zak.
En nu ik weer buiten kom, al is het fluisterend, en iets probeer te begrijpen van de verhalen van onze alleen Spaans sprekende contactpersoon van het project van Terre des Hommes waar ik foto´s van zal gaan maken, en van de verhalen over onafhankelijkheidsdag, blijkt dat we hier voorlopig nog niet wegfietsen.
Overmorgen komen heel veel belangrijke mensen naar Sucre om de 184e Onafhankelijkheidsdag van Bolivia te vieren in Onahfhankelijkheidsstad Sucre. Ons zegt maar één naam iets, en het is niet eens zeker dat hij komt: Evo Morales.
Diverse fanfares en verschillende soorten politieteams lopen al dagen te oefenen, de optredens zijn over twee dagen uitgespreid. Vanaf morgen ligt hier alles plat, zo is ons gezegd.
Omdat ik op een werkdag het project van Terre des Hommes dat hier één fietsdag vandaan ligt wil fotograferen, en de eerstvolgende normale werkdag pas maandag is, zitten we daarom nog even in Sucre. Pas vanaf dinsdag dalen we af richting oerwoud, richting warmte, groen, muggen.