Misschien had je het nog niet door, maar we zijn alweer een tijd je terug. Deze site blijft nog wel even bestaan…. denk ik.
Panorama’s, Photosynths en Deep Zooms
Ik heb wat grotere en complexere fotos online gezet, zie Panorama’s, Photosynths en Deep Zooms
#24 – Huis
´Champagne, hebben ze champagne?´
Het is dinsdag, net iets na half tien ´s ochtends, we hebben gerend naar één van de chiquere bars van Cochabamba waar de rijkere locals de hele nacht door kunnen drinken, en waar dus ook om half tien ´s ochtends champagne geserveerd zou kunnen worden. Maar helaas, geen champagne.
Dan maar een cocktail met feestelijk uiterlijk: caipirinha con frutas . De serveerster vertrekt geen spier.
Roberts mobiel staat tegen de servethouder.
We wachten op een SMS.
Kijken naar een heel klein schermpje in veel te felle zon.
De cocktails worden warm.
Ondertussen, in Nederland, zit Aad (gemachtigde, collega, toekomstige buurman en nog veel meer) bij de notaris. Met onze koopovereenkomst: na tweeëneenhalf jaar vergaderen lijkt het er op dat we toch echt eigenaar gaan worden van ons klushuis, nu nog bouwval, over ongeveer een jaar droomhuis. Is het plan. Een dubbele benedenwoning met tuin, van binnen naar eigen inzicht ontworpen, met toegang tot de binnentuin die we delen met een stuk of 50 buren die we de afgelopen tijd al erg goed hebben leren kennen.
´De notaris en ik hebben geen idee wat het is, maar sla maar achterover!´
We gaan staan (nog steeds houdt de serveerster haar gezicht strak), proosten zo officieel mogelijk, proberen te beseffen dat we nu Huizenbezitter zijn. Weten niet zo goed of dat iets is om blij over te zijn of niet.
Wel blij zijn we over het feit dat we aan dát huis gebonden zijn. Met díe buren. Erg blij, erg blij ook dat iemand tijdens onze afwezigheid de nodige handtekeningen wilde zetten.
Dank, Aad!
Foto´s 4 – vanuit Samaipata
#22 – Luxe
´Welke wijn past daar het beste bij?´
Mijn hoofd nog vol sardientjes kan ik mijn lachen bijna niet inhouden.
Een cliché is niet voor niets een cliché (en ja, dat is er ook één). Maar ah, wat wordt het onder sommige omstandigheden toch duidelijk hoe belachelijk luxe we thuis leven. En wat ga ik het thuis weer hard proberen, het genieten van al die luxe.
Vanaf de plek waar we een project van Terre des Hommes bezochten tot Samaipata leek me een dag of vier fietsen. Het bleken er acht – en weer niet erg makkelijk. Belachelijk lange klimmen (als 1800 m. in 35 km, meer deden we niet die dag), hele steile afdalingen, alles onverhard.
Één avond gaan we luxe eten: pasta met tonijn. Na pasta met ui en pasta met een bouillonblokje en smaakloze kaas een welkome afwisseling. Maar als ik het blikje tonijn openmaak zie ik dat er ´sardines´op staat.
Na zes weken fietsen door de Sahara (2004, deel van reis door Afrika (https://www.cyclingsouth.nl/dagboek/sentmailings.aspx > 041202 Nouakchott voor woestijnverhaal)) waarin we leefden op pasta met sardientjes (en ´s ochtends Cerelac babyvoeding) hebben we gezworen nooit meer pasta met sardientjes te eten (en nooit meer Cerelac, zelfs niet Etape 3, Goûts Plus Riches). Maar nu we voor de keuze staan tussen pasta met sardientjes of geen eten breken we tegen heug en meug onze belofte.
Continue reading #22 – Luxe
#21 – Off the beaten track
In Sucre is op het centrale plein één op de twintig personen toerist (en één op de dertig schoenpoetser die iets aan de toeristen probeert te verdienen). Drie fietsdagen van Sucre vandaan, op een niet al te grote weg, zijn we weer behoorlijk van de gebaande weg af.
Continue reading #21 – Off the beaten track
#20 – Coca
´Misschien moeten we daar morgen wel naar toe.´
´Nee´, zeg ik beslist, dat slaat nergens op, zó hoog op de bergkam.
Al eerder schreven we over het cocagebruik van onze gids in Potosi. Coca is legaal in Bolivia, en wordt door het gros van de arbeiders aan de weg, op het land en in de bouw gebruikt om de dag door te komen, zonodig zonder lunch. Het is níet vergelijkbaar met cocaïne, maar is daar wel de grondstof voor, en daardoor omstreden.
Wij verrichten overdag ook behoorlijk wat arbeid (en zeggen dat het vakantie is). Zonder lunch door kunnen fietsen lijkt ons erg handig. En daarnaast is het natuurlijk goed om je best te doen je te verplaatsen in de lokale bevolking. Eigenlijk zijn we vooral nieuwsgierig: we gaan het een dag proberen.
Continue reading #20 – Coca
#19 – Snelrecht
Vrijdagmiddag, 14:45. Ik zit op de binnenplaats van ons hostel, een jongen met brommerhelm vraagt om toegang. ´Woont hier een Robert Arno?´
Er wordt toch een vorm van snelrecht toegepast: om 17:00 uur is de rechtszaak…
In de uitnodiging voor de zitting staan alle gegevens van de dief: Naam, toenaam, adres, werkadres, leeftijd (hij is jonger dan we dachten: 25). En ook van Robert (al is zijn achternaam op mysterieuze wijze verdwenen uit alle aangiftes, twee voornamen is hopelijk genoeg), inclusief adres van het hostel. Waarschijnlijk heeft de familie van Luiz (zo heet de zakkenroller) dezelfde papieren gekregen. En twintig minuten later staan moeder, vrouw en kind dan ook bij ons op de stoep. Huilen, smeken. ´Por favor!´ klinkt het een half uur lang, Robert staat ze drie keer te woord, legt uit dat hij echt bij zijn aangifte blijft, dat de discussie voorbij is.
Continue reading #19 – Snelrecht
Foto´s 3 – vanuit Sucre
#18 – Robo
(In tegenstelling tot de andere posts is deze geschreven door Robert, Wiesjes bijdrage cursief)
En in al die drukte (zie #17) kun je er natuurlijk op wachten: nadat Wies en ik prima hebben gegeten op de Mercado Central worstelen we ons door een menigte, en opeens wordt er dan toch wel erg tegen mijn been gedrukt. Omdat ik toch iets meer dan nederlands alert ben controleer ik snel de zak waar ik de druk voel, zie dat mijn rits open is en op mijn camera een vreemde hand rust! Snel grijp ik die hand, pak met mijn andere de camera terug en wissel een scherpe blik met de persoon die aan de deze hand vast zit en me schuldbewust aankijkt.